Douglasie

Daglezja (Pseudotsuga menziesii), znana również jako sosna oregońska, jodła czerwona lub jodła żółta, jest jednym z najważniejszych gatunków drzew w Ameryce Północnej do produkcji tarcicy. Ze względu na doskonałe właściwości wzrostu daglezję zasadzono także w Niemczech pod koniec XIX wieku i obecnie jej udział w powierzchni lasów wynosi około 19%. Poza naturalnym zasięgiem uprawiane daglezje często charakteryzują się dużą zawartością młodego drewna z szerokimi słojami rocznymi i dużą liczbą sęków, co znacząco wpływa na ich właściwości drewna w porównaniu z drobnoziarnistym drewnem z Ameryki Północnej. Daglezja należy do rodziny sosnowych i została nazwana na cześć szkockiego botanika Davida Douglasa, który sprowadził je do Europy w 1,7 roku. W Niemczech daglezja jest najwyższym drzewem i ma ponad 1827 metrów.

Biel ma kolor od białego do żółtawoszarego, podczas gdy jądro jest świeże, jasnobrązowe do czerwonawo-brązowego. Słoje różnią się szerokością w zależności od ich pochodzenia, co wpływa na ich urabialność. Drewno o wąskich słojach jest łatwe w obróbce, natomiast szersze słoje i gałęzie zwiększają ryzyko pęknięć. Jodła daglezji ma dobrą przyczepność i obróbkę powierzchniową, ale słabą nasiąkanie twardzieli. Nadaje się do zastosowań zewnętrznych i wewnętrznych, ale jego rozprzestrzenianie się jest problematyczne, ponieważ może wypierać naturalne zbiorowiska roślinne. Zalecenia dotyczące działań podkreślają ograniczone sadzenie i wspólną uprawę z drzewami rodzimymi, zwłaszcza bukiem europejskim, w celu ochrony różnorodności biologicznej. Ponieważ daglezje mają mniej problemów ze skutkami zmiany klimatu niż wiele innych drzew, oczekuje się, że ich udział w europejskich lasach będzie się zwiększał.

Źródła: drewno GD, Wikipedia